- امام زمان شناسی ۱۱
سجایای اخلاقی حضرت ولی عصر (عج)
امام کاظم علیه السلام که فرمودند: «مَن ماتَ وَ لَم یَعرِف اِمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیتَهً جاهِلیَّهً؛ هر کس بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد، به مرگ جاهلی از دنیا رفته است.»
بقیه متن در ادامه مطلب
نشانة مهدی این است که بر کارگزاران [دولت خویش]، سختگیر، بسیار بخشنده و با مستمندان، مهربان است.5
2. امام باقر (ع) در توصیف ویژگیهای امام مهدی (ع) میفرماید:
امام زمان
رو پایان جهان فرانمیرسد تا اینکه خداوند گرامی و بلندمرتبه مردی از ما اهلبیت را برانگیزد. او به کتاب خدا عمل میکند و هیچ منکری را در شما مشاهده نمیکند مگر اینکه با آن مخالفت میکند.»6
3. امام صادق (ع) نیز در پاسخ این پرسش که امام چگونه شناخته میشود، میفرماید: «[امام را] با آرامش و وقار [...] و نیز با حلال و حرام و نیازمندی مردم به او، در صورتی که او خود به هیچ کس نیاز ندارد، [میتوان شناخت].»7
4. امام رضا (ع) در بیان ویژگی کلّی امامان معصوم (ع)، سخنان ارزشمندی دارد که بر اساس آن میتوان به توصیف امام مهدی(ع) نیز پرداخت. آن حضرت میفرماید: «او به مردم از خودشان سزاوارتر و از پدران و مادرانشان برای آنها دلسوزتر است. او از همة مردم در برابر خدا، متواضعتر و در عمل به آنچه خود بدان فرمان میدهد، سختکوشتر و در دوری گزیدن از آنچه خود از آن نهی میکند، خوددارتر است.»8
5. حضرت رضا (ع) در ادامه میفرماید: «او [با دو نشانه] شناخته میشود: دانش [بیکران] و استجابت دعا و اینکه او از همة رویدادها، پیش از رخ دادنشان خبر میدهد. همة اینها به سبب پیمانی است که از سوی پیامبر خدا با او بسته شده و وی آن را به وسیلة پدران خود از آن حضرت به ارث برده است.»9 چنانکه ملاحظه میشود ویژگیهای موعود اسلامی چنان دقیق و بیکم و کاست بیان شده است که زمینة هرگونه اشتباه و خطا در تشخیص مصداق حقیقی این موعود را از بین میبرد و راه را بر مدّعیان دروغین میبندند. امیدواریم که خداوند متعال توفیق دیدار شبیه ترین مردم به رسول خدا (ص) و طاووس اهل بهشت را روزی همة ما گرداند.
ان‌شاءالله
ماهنامه موعود شماره 112
تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان
1. سورة آل عمران (3)، آیة 159.
2. سورة توبه (9)، آیة 128.
3. سورة انبیاء (21)، آیة 107.
4. سورة قلم (68)، آیة 4.
5. معجم أحادیث إلامام المهدی، علیه السّلام، مؤسسـ[ المعارف الاسلامیـ[، ج 1، ص 242، ح 152.
6. الکافی، ج 8، ص 396، ح 597.
7. کتاب الغیبة، محمّد بن ابراهیم نعمانی، باب 13، ص 242، ح 40.
8. الزام النّاصب فی اثبات الحجّة الغایب، ص 24.
9. همان.
